‍ ‍ یكی از آقایان خطبا نقل می كرد كه مردی در مشهد اصلاً با دین پیوندی نداشت؛

نه تنها نماز نمی خواند و روزه نمی گرفت، بلكه به چیزی اعتقاد نداشت، یك آدم ضد دین بود. ما مدت زیادی با این آدم صحبت كردیم تا اینكه نرم و ملایم و واقعاً معتقد و مؤمن شد و روش خود را بكلی تغییر داد؛ نمازش را می خواند، روزه اش را می گرفت، و كارش به جایی كشید كه با اینكه اداری بود و پست حساسی هم در خراسان داشت، مقیّد شده بود كه نمازش را با جماعت بخواند. می رفت مسجد گوهرشاد پشت سر مرحوم آقای نهاوندی، لباسهایش را می كَند، عبایی هم می پوشید. در جلسات ما هم شركت می كرد. مدتی ما دیدیم كه این آقا پیدایش نیست. گفتیم لا بد رفته است مسافرت. رفقا گفتند: نه، او اینجاست و نمی آید؛ حالا چطور شده است كه در جلسات ما شركت نمی كند، نمی دانیم. بعد كاشف به عمل آمد كه دیگر نماز جماعت هم نمی رود. تحقیق كردیم ببینیم كه علت چیست. این مردی كه آن طور به دین و مذهب رو آورده بود، چطور یك مرتبه از دین و مذهب رو برگرداند؟ رفتیم سراغش، معلوم شد قضیه از این قرار بوده است: این آقا چند روز متوالی كه رفته نماز جماعت و در صف چهارم پنجم می ایستاده، یك روز یكی از مقدس مآبهایی كه در صف اول پشت سر امام می نشینند و تحت الحنك می اندازند و نمی دانم مسواك چه جوری می زنند و همیشه خودشان را از خدا طلبكار می دانند، در میان جمعیت، در موقع نماز، از آن صف اول بلند می شود می آید تا این آدم را پیدا می كند. روبرویش می نشیند و می گوید: آقا! می گوید: بله. یك سؤالی از شما دارم. بفرمایید. شما مسلمان هستید یا نه؟ این بیچاره درمی ماند كه چه جواب بدهد. می گوید: این چه سؤالی است كه شما از من می كنید؟ می گوید: نه، خواهش می كنم بفرمایید شما مسلمان هستید یا مسلمان نیستید؟ این بدبخت ناراحت می شود، می گوید من مسلمانم؛ اگر مسلمان نباشم، در مسجد گوهرشاد در صف جماعت چه كار می كنم؟ می گوید: اگر مسلمانی، چرا ریشت را این طور كرده ای؟ از همانجا سجاده را برمی دارد و می گوید این مسجد و این نماز جماعت و این دین و مذهب مال خودتان. رفت كه رفت. این هم یك جور به اصطلاح نهی از منكر كردن است، یعنی فراراندن و بیزار كردن مردم از دین. برای مخالف تراشی، برای دشمن تراشی، چیزی از این بالاتر نیست.‌